Dinsdag 18 augustus 2015: Vinzier – Lac de Bise (16,5 km)

Op maandag 17 augustus wilden we verder gaan met de eerste echte Alpen etappe. We stonden al vroeg op en rond een uur of half 8 vertrokken we. Het was nog droog maar de lucht was erg grijs. Nadat we na een half uur gelopen hadden begon het behoorlijk te regenen. Na wat aarzelingen besloten we om deze dag niet verder te gaan maar terug te gaan naar de Gite d’Etape in Vinzier. Enkele uren later werd het wel weer droog, maar toen was het te laat om weg te gaan en de paden waren erg glad geworden van de regen. We hebben die dag verder rustig aangedaan en hebben s’avonds behoorlijk uitgebreid gekookt.

Op dinsdagochtend ondernamen we een nieuwe poging. We stonden nog iets vroeger op zodat we om zeven uur konden vertrekken. Het was nu droog, maar nog steeds erg bewolkt en kil weer. Na zo’n 20 minuten lopen waren we weer op de GR5. Het was een lange etappe, waar zeven en een half uur voor stond vanaf de Gite d’Etape. Eerst ging het nog even naar beneden en moesten we een riviertje oversteken. Daar passeerden we een stel wildkampeerders die net hun tent aan het opbreken waren. Na dit riviertje kregen we een hele steile en ook behoorlijk glibberige klim van zo’n 100 meter omhoog naar le Crêt. Daar was het even ongeveer vlak om dan aan een lange klim te beginnen. Deze was niet al te steil. Het ging door bossen en weilanden. Op een gegeven moment kwamen we in de dichte mist van de wolken terecht. Dat bleef bijna de hele dag zo, zodat we maar nauwelijks konden genieten van de weidse uitzichten.

Bij Grand Chesnay hebben we even gerust en onze bidons bij het watertappunt opnieuw gevuld. Daar kwamen we de eerst wandelaars tegen. Later kwamen we er nog veel meer tegen. Na dit rustpunt ging het nog verder omhoog naar Mont Baron, waar we meteen weer honderd meter behoorlijk steil over een glibberig paadje naar beneden moesten. Anja had daar grote moeite mee. Daarna kwam er een zeer steile klim naar la Tête des Fieux, over een afstand van 1 km 250 meter omhoog! Daar boven op zou een schitterend uitzicht moeten zijn, maar vanwege de dikke wolken konden we niet meer dan 15 meter zien. Inmiddels was het een uur of twaalf. Er stond voor dit eerste stuk vier en een half uur en we hadden er vijf uur over gedaan inclusief rustpauzes, dus tot dat punt verliep alles heel vlot. En volgens de beschrijving hadden we toen nog drie uur te gaan.

Boven op aangekomen ging het verder over de kam, maar dat was bepaald niet vlak. Nadat we de col de la Case d’Oche gepasseerd hadden ging het behoorlijk steil naar beneden naar het meer Lac de la Case via aan glibberig pad met stenen. Daar had Anja behoorlijke moeite mee. Ze ging heel voorzichtig naar beneden, waardoor er spierpijn ontstond en waardoor het steeds moeilijker werd op de volgende afdalingen en de spierpijn steeds erger werd. Bij het meer was bijna niets te zien vanwege de dichte wolken.

Even verder begon het ook nog eens te regenen. We moesten vanaf dit meer de col les Portes d’Oche beklimmen via een rotsachtig pad. Daarna ging het eerst weer naar beneden en iets verder weer omhoog naar Col de Pavis. De wolken trokken even iets op waardoor het meer Lac de Darbon even konden zien. Daarna trok het weer dicht en begon het opnieuw te regenen. Onze route liep weer een stukje naar beneden, waar we tegen half vijf op punt 34 van de kaart in de gids aankwamen. Het was vanaf dit punt volgens de beschrijving nog een uur en vijf minuten naar de berghut. Aangezien Anja heel moe was en behoorlijke spierpijn had dachten we er even over na of we verder zouden gaan of hier de tent opzetten. Het weer was slecht, koud en regen en nog vroeg, dus besloten we uiteindelijk om toch verder te gaan. Vanaf dit punt ging het steil omhoog naar de col de Bise. We waren daar iets voor vijf uur. We hadden vanaf dit punt nog meer dan drie uur om voor het donker de berghut te bereiken, een afdaling van 400 meter. Het was gelukkig inmiddels weer droog en de wolken waren wat opgetrokken, zodat we weer zicht richting het dal hadden. We zijn heel langzaam naar beneden gegaan over een soms zeer glibberig pad, waar het moeilijk was om op de been te blijven en namen regelmatig een korte rustpauze. Onderweg kwamen we nog wel een paar mogelijke kampeerplekken tegen, maar we besloten om toch te proberen om de hut te bereiken.

Uiteindelijk waren we om half acht bij de berghut. Inmiddels hadden we wel het besluit genomen dat de Alpen iets te veel gevraagd zijn voor Anja vanwege de lange steile afdalingen. Het klimmen daarentegen ging prima en was geen enkel probleem.
Anja is namelijk lang geleden een keer met de fiets gevallen en daardoor heeft ze altijd last gehouden van haar schouders en heupen en door de steile afdalingen gaat dat dan weer extra opspelen.

De hut was zeer primitief, geen licht, geen water, geen toilet, maar wel warm en een bed om op te slapen. En er was een restaurant honderd meter vanaf de hut waar we gegeten hebben en naar de WC zijn geweest voordat we naar de berghut terugliepen. Er waren heel wat andere mensen in de hut en we sliepen allemaal naast elkaar in een slaapzaal. Toch hebben we goed geslapen. De volgende ochtend zijn we de reis naar huis begonnen. We zijn eerst naar Vacheresse gelopen, 10 km over een verharde niet steil dalende weg. Vanaf dat punt hebben we de bus naar Thonon Les Bains genomen. Daar hebben we nog een nacht in het Ibis hotel overnacht, waarna we met de auto naar huis zijn gereden.