Woensdag 17 augustus 2016: Refuge de la Balme Tarentaise – Montchavin (15,5 km)
We hadden de hele nacht heerlijk geslapen met z’n tweeën in het aparte huisje. We stonden om kwart voor zeven op. Om zeven uur was het ontbijt. We zaten weer bij het jonge Franse stel. Zij hadden niet goed geslapen vanwege de geluidsoverlast in hun slaapzaal. Ze vertelden ons dat het leek alsof ze op een vliegveld waren, zo luid werd er gesnurkt. Wat hadden wij een geluk dat we met ons tweeën in een apart huisje sliepen.
Om kwart over acht vertrokken we. Voor de etappe van deze dag stond 5 uur en 5 minuten. We kwamen iets voor vier uur in de middag aan. Dat was inclusief rustpauzes, waarvan er een behoorlijk lang was en een keer verkeerd gelopen te hebben. Het was weer een hete dag en aanvankelijk zonnig. Maar we hadden geluk want we konden de eerste kilometers in de schaduw van de bergen lopen. Het ging eerst behoorlijk naar beneden. Daarna volgde een behoorlijk bijna vlak stuk.
Bij het eerst bruggetje moesten we niet naar de parkeerplaats voor de auto’s, maar links afslaan. Dat was heel duidelijk aangegeven. Een stukje verder was het echt oppassen geblazen. Enkele honderden meters voor een huis schuin links moest je namelijk vanaf een brede weg schuin links een weiland in. Daar zagen we niet meteen de wit-rood tekens, maar toen we daar een klein stukje in waren zagen we een smal pad en het wit-rood teken. Dus zaten we goed! Tot aan de huizen was het pad smal en soms even behoorlijk modderig. Bij de huizen werd het pad weer breder.
Een klein stukje verder ging het mis. Volgens de kaart waren er hier twee routes, de officiële en de alternatieve route. Wij belanden in een zeer ruw stuk weiland, waar je heel moeilijk kon lopen en we zagen geen wit rood tekens meer. We vroegen ons af hoe we nu verder moesten. Gijs zag 20 meter lager wel een behoorlijk breed graspad liggen, maar daar kon je niet zo maar naar toelopen. Dus besloten we om maar weer een stukje terug te lopen met de bedoeling om bij dit pad uit te komen. Dat was kostte toch wel wat moeite en was een behoorlijke belasting, vooral voor Anja’s voeten. Uiteindelijk kwamen we bij de lager gelegen weg. Daar zagen we gelukkig al snel weer wit-rood. Een stukje verder toen we langs een klein gehuchtje kwamen bleek dat we op de GR5-variante liepen.
Net voor Les Fours ging het weer even iets omhoog. Daarna gingen we behoorlijk steil naar beneden richting Valezan. Net voor Valezan kwamen we een Engelsman tegen, die we eerder ook al ontmoet hadden in Refuge de la Croix Bonnehomme en ook enkele malen onderweg. Hij was de dag ervoor doorgelopen naar Valezan en had nu een rustdag genomen. De GR5 liep dwars door Valezan en ging daar steil naar beneden. Daarna was het niet al te ver meer naar Bellentre. Uiteindelijk hadden we ongeveer 1350 meter afgedaald, al met al wel een hele uitdaging voor Anja omdat afdalen niet Anja’s favoriete deel van de wandeling is. Hoe lager we kwamen hoe heter het werd.
Bij de rivier beneden aangekomen hebben we ruime tijd genomen om uit te rusten in de schaduw van bomen. Hier besloten we na het raadplegen van de weersvooruitzichten om niet richting Landry te gaan, maar om toch maar door te lopen naar Montchavin. De volgende dag zou het weer niet heel goed zijn, maar goed genoeg om naar de refuge de Rosuel te lopen en de dag erop verwachten ze een prima dag om dan door te lopen naar Tignes le Lac. Voordat we door liepen hadden we eerst een hotelkamer gereserveerd in Montchavin om er zeker van te zijn dat we daar onderdak hadden. De verwachting was dat er later op de dag onweer zou komen, dus niet ideaal om te kamperen.
Hierna zijn we doorgelopen. Volgens de beschrijving was het nog een uur en vijfendertig minuten lopen, ongeveer de tijd die wij er ook over deden. Het was nog bijna 500 meter omhoog in de hitte. De lucht begon inmiddels te betrekken met flinke stapelwolken. Vanaf de rivier ging het meteen heel steil omhoog. Soms moest je echt je best doen om niet naar beneden te slippen. Af en toe was er even en iets gemakkelijker stukje om de benen even wat ontspanning te gunnen.
Een stukje voor Montorlin begon het te onweren, maar het zag er niet naar uit dat het nu meteen ons zou treffen. Toen we Montorlin bereikten was de bui toch vlakbij en begon het heel hard te waaien. Wij kwamen langs een bushokje. We besloten om daar even te schuilen. Maar het viel mee, de wind nam weer af en het bleef droog. Na een klein kwartiertje gingen we weer verder voor ons laatste stukje naar Montchavin. De lucht begon weer dreigender te worden, maar we waren er bijna. In Montchavin, een echt toeristisch dorpje, hadden we ons hotel al snel gevonden. Het was vlakbij de GR5. We waren nog maar ruim een kwartier binnen toen de stortbui losbrak. We hadden geluk dat we op tijd binnen waren.
In het hotel hadden we eerst een wasje gedaan, ons gedoucht en de Refuge de Rosuel voor de volgende dag gereserveerd en een hotel in Tignes le Lac voor de dag erna. Toen was de bui weer voorbij en konden we nog even het wintersportplaatsje doorlopen. In de supermarkt kochten we wat fruit, want dat hadden we enkele dagen gemist. Ook liepen we wat rond om te bepalen waar we die avond zouden eten. Het werd een pizza. Ook was het hier weer mogelijk om even contact te hebben met het thuisfront. Daarna konden we in de avond nog even een kaartspelletje doen en een glimp opvangen van de Olympische Spelen, die we een aantal dagen niet hadden kunnen volgen.
